Priskos z Epiru

Priskos z Epiru (ur. ok. 305, zm. ok. 395) – grecki neoplatonik z IV wieku, nauczyciel i przyjaciel cesarza Juliana Apostaty.

Pochodził przypuszczalnie z Epiru, kształcił się w Pergamonie u neoplatonika Edezjusza, następnie wykładał w Atenach^[1]. W swoich naukach odwoływał się do myśli Jamblicha^[2]. Po przybyciu młodego Flawiusza Juliana do Aten został jego nauczycielem, następnie towarzyszył mu podczas kampanii galijskiej. Po obwołaniu Juliana cesarzem w 361 roku został jego doradcą. Towarzyszył władcy podczas podróży do Antiochii i wyprawy na Persję, był obecny przy jego śmierci^[1].

Po śmierci Juliana osiadł w Antiochii^[2]. Za rządów Walensa został wraz z Maksymosem z Efezu oskarżony o uprawianie czarów i uwięziony, zdołał jednak uniknąć śmierci^[1]. Oczyszczony z zarzutów powrócił do Aten, gdzie do końca życia nauczał filozofii^[1][2].